Kerst

Het was natuurlijk de bedoeling van mij om voor de kerst een nieuw blog te schrijven. Het kwam er niet van. Véél te druk.
De inspiratie was er volop, want er gebeurde zoveel en er moest nog zoveel, maar er was geen rustig moment te vinden.
En ik schrijf graag in volledige stilte.
Brom houdt eigenlijk altijd z’n mond wel, onze hond is dood en verder woont hier niemand. Ik wilde schrijven: verder ís hier niemand, maar das niet waar. Er is hier altijd wel één of meerdere iemanden die hier niet wonen, maar gewoon langskomen. Dan komt ook niks van schrijven.
Het is ook zomaar weer voorbij. De kerst bedoel ik.
Zijn we wéken in voorbereiding: wat zullen we eten, welke kerstdag komen we bij elkaar, wie doet wat en wie neemt wat mee.
Gedoe allemaal. Een over en weer geapp van jewelste.
Dat eten dat we gezamenlijk zo uitvoerig hebben besproken en uiteindelijk na veel wikken en wegen hebben gekozen, ligt alweer in de pot, oneerbiedig gezegd.
Maar lekker was het wel. Oei oei wat was het lekker. Wat hebben we ervan genoten. En wat was er véél. Iedereen had iets meegenomen. Echt, de meiden kunnen allemaal kokkerellen dat het een lieve lust is!
Ik snap er niks van. Ze hebben ’t niet van mij. Ik bak er niks van.

Kijk, tafel dekken hoeft niet met zo’n menigte. Dat scheelt.
We zijn met vierendertig. Dat is nogal wat, zeggen Brom en ik dan geregeld tegen elkaar zo tijdens de drukte. En dat is ook zo. Vooral in de voorbereiding: lepels en vorken tellen, hebben we wel zoveel soepkommen? Haal jij nog wat stoelen uit de schuur? Waar moeten die staan dan? Er moeten ook nog 3 kinderstoelen bij he? En die hebben van die ongelukkige scheve poten zodat ze ook nog es extra ruimte innemen. En zet de kerstboom maar buiten.
Het is gewoon chaos, mensen. Overal zit wat. Of ligt wat.
Alles uit balans.
Maar wel knoertgezellig.
Heel on-kerstdagen-achtig zitten we gewoon met ons bord op schoot te eten. Het is niet anders. In mijn hoofd denk ik er een lange mooie witte tafel bij, met kaarsen erop en kerstmuziek op de achtergrond. Ik weet precies hoe ik het wil hebben, maar kom daar maar es om.
Alles is uit het lood met zoveel.
Behalve zingen. En dat deden we. Dat gaat natuurlijk prachtig met zo’n grote groep. Er is bijna niemand die niet vals zingt, maar allemaal uit volle borst en we glunderen.

Jet had een quiz gemaakt. Wat ’n succes was dat. Iedereen deed mee. We werden ingedeeld in 5 groepen – iedereen door elkaar; oud en jong en de pubers – en via ons tv scherm kwamen de vragen op ons af.
Vreselijk leuke vragen. Logo’s raden bijvoorbeeld, de bekendste plaatjes en letters kwamen voorbij, maar kom er maar es op waarvan dat is.
En van die familieweetjes. Blunders van deze en gene.
Jet had ook kleine neefjes en nichtjes vragen gesteld (die niet aan de quiz meededen) en wij mochten bedenken wat ze hadden geantwoord.
Altijd lachen, maar ook bijna altijd fout.
“Wat vind je het mooist aan je moeder?” aan een 4 jarig neefje.
De meest uiteenlopende, aandoenlijke antwoorden komen voorbij.
Iedereen fout.
Hij blijkt haar oorbellen de allermooist te vinden…
Had ik natuurlijk ook weer grandioos mis en ik hou nog wel zo van winnen.
Gekker nog, ik zat in de groep die het laagst eindigde.
Mijn kleinzoon van 9 kijkt me droevig aan. En een tikkeltje teleurgesteld.
Had oma slimmer gedacht…
Tja, verloren, zeg ik, ik hou er niet van. Ik ook niet zegtie.
Jammer he? En ik strijk ‘m over z’n bol.
Hij kan nog net z’n tranen onderdrukken. Ik ook.
Gelukkig was het toen tijd voor wat lekkers.
En voor spelletjes. Er zitten 3 tafels vol de meest idiote spelletjes met elkaar te spelen. Horen en zien vergaat je.
Kan het ook wat rustiger daar? roept Sjoerd.
Als jij nu eens je mond houdt, wordt er terug geschreeuwd.
Het is lachen, spelen, snoepen en verschrikkelijk gezellig.
Om 2 uur ’s nachts vertrekken de laatsten. De nog wakkere kinderen staren met grote ogen in het rond. De slapenden worden uit bedjes geplukt en daar gaan ze.
Ik lach naar Brom.
Wat ontzettend gaaf, he?
Je bedoelt dat ze weggaan nu…
Nee Brom! Kom op zeg. Het was toch fantastisch met elkaar? Of niet dan?
Zekers. zegt Brom, maar ik vind dit ook een mooi moment.
Zo heeft iedereen z’n voorkeuren.
Maar allemaal hebben wij ‘prettige kerstdagen’ gehad!
Wat ik jullie allemaal had willen wensen…
Dan maar zonder kerstdagen:
Op naar een heel gelukkig nieuwjaar!

Aal