De mooiste dag

In mijn vorige blog wachtten we nog vol spanning op de geboorte van ons kleinkind.
Er waren al 11 dagen verstreken na de uitgerekende datum.
Nou, ze werd de volgende dag geboren…
Een prachtig meisje!
Wat een blijdschap! En alles goed met moeder en kind!

Dochter beviel gewoon op natuurlijke wijze thuis.
Het was haar eerste kindje, dus dan weet je werkelijk niet wat je boven ’t hoofd hangt.
Ik destijds tenminste niet. Ik ging naar zwangerschapsgym en de leidster daar vertelde ons dat de vrouwen die na de bevalling gehecht waren dat ook als het meest pijnlijk hadden ervaren.
‘Nou. Dus. Ik bedoel maar,’ vervolgde ze, ‘als dat werkelijk het ergste van de bevalling is, hoef je er toch niet tegenop te zien? Wat zijn nou een paar prikjes?’
Precies.
Toen dacht ik nog: misschien hoef ik niet eens gehecht te worden…

Wij hadden onze dochter en zus anders voorgelicht.
Wij houden van de hoed en de rand.
Ook schromen we niet uitvoerig en veelvuldig over onze eigen bevallingen te verhalen. Geen punt. We zijn samen 20 keer bevallen. Een eindeloze put, zeg maar.
Alleen zijn weeën lastig uit te leggen.
Heel lastig.
We kunnen maar niet de juiste woorden vinden om de pijn in al z’n hevigheid goed te beschrijven.
Vanzelfsprekend doen we onze uiterste best.
‘Er komt een moment tijdens je bevalling dat je denkt dat het niet erger kan, echt, je gelooft het niet; maar het wordt nog véél erger en heftiger.’
Deze bewering schiet trouwens ook nog aan alle kanten te kort, zeggen we.

Desalniettemin koos ze voor een thuisbevalling.
Kon zijn dat we haar nieuwsgierigheid hadden aangewakkerd of dat ze mogelijk dacht dat we zaten te overdrijven.
Wat goed had gekund – dat overdrijven – best wel. Want dat kunnen we ook.
Nou ja ‘we’, ik in elk geval.
Geen idee wat haar beweegredenen waren; stoer vond ik het.

Dan komt die volgende morgen haar eerste ‘bevallingsappje’ binnen…
‘Het lijkt erop dat het begonnen is’
Oh nee!
Natuurlijk. Het zat er aan te komen, maar als ’t zover is, dan is ’t toch even heel anders.
Ik denk ‘ach meissie toch’ en app: super zeg!
Ik geef toe: een gevalletje niemendalletje. De stress slaat een beetje toe. Ik kom dan niet meer lekker uit m’n woorden.
Maar gelukkig zijn daar de zussen: ‘Wat spannend!’ ‘Kom op! Je kan het!’ ‘Wat fijn dat het spontaan begonnen is!’ ‘Houd ons op de hoogte, hè?!’
Opgeleukt met spierballenemoji’s en hartjes.
Ze stuurt ook een foto waarbij ze geheel ontspannen aan de eettafel zit met een bak thee.
Een grote glimlach. Haar duim omhoog.
‘Wat een knappe moeder krijgt de baby…’ (een zus)
En dapper! denk ik.

De verloskundige is geweest. Het gaat heel goed. Het bad gaat gevuld worden.
Daar gaan we weer: ‘Goed zo!’ ‘Denken: deze-wee-komt-nooit-meer-terug’ ‘Zet ‘m op hè!’
Weeën worden minder leuk, maar ze kan ’t heel goed opvangen, appt ze.
Zus stuurt een grappig gifje van een enthousiast joelende menigte.
En de anderen: ‘Fijn joh!’ ‘Bikkel dat je bent’ ‘Mocht je hulp willen, dan komen we hoor…’
Dat is helaas niet nodig. De vader blijkt een rots in de branding.

Dan zomaar opeens wordt het stil op de app. En als zij niks appt, houden wij ons ook stil. Wel sturen we vraagtekens. We willen graag op de hoogte blijven.
Bah. Nu hebben we geen idee over de voortgang, over de centimeters, de pijn.
We zitten nog vol goeie adviezen die we nu niet kwijt kunnen.
Maar het blijft stil.
Geen info. Geen update.
‘Het zal nu wel serious business zijn’ appt een zus. (op een andere app)
Ach gut.
Mijn kleine meisje aan ’t bevallen… Het is alsof ik gisteren van haar beviel…
En deze uren lijken eindeloos.
Wat is dat toch met tijd?!

De telefoon!
Nee he?! Dat kan niet! Nu al?!
Kind!!
Ja mam, het is er! Alles goed! Ze is helemaal gezond! En zó prachtig!
Oooh lieverd toch! Wat super! Geweldig! Hoe ging het?
Het ging fantastisch! Heftig. Maar zó geweldig!

Daar staan we dan even later in de kraamkamer.
Eén Grote Roze Wolk.
Dolgelukkige strálende ouders.
Een prachtig, gaaf en gezond klein mensje.
De allermooiste van de hele wereld!!
De kamer barst bijna van blijdschap en liefde.
We bewonderen.
Verrukken.
Luisteren met ingehouden adem.
Praten op gedempte toon.
De sfeer niet doorbreken.
Een moment om vast te houden.

Een krijsje…
Zo’n héél lief schattig pasgeboren huiltje.
Vertederend.
We glimlachen allemaal en kijken elkaar aan.
‘Nooit gedacht’ zegt ze dan, ‘dat dit de mooiste dag uit mijn leven zou worden.
En ja… zelfs inclusief bevalling!’

Aal