Stotteren

Er was natuurlijk nog veel over mijn broertje te vertellen geweest. Over mijn broertje Mat. Die stotterde.
En nu een heel grote stoere keukenboerbroer is geworden. Maar nog steeds stottert.

Over het inspreken van zijn telefoon bijvoorbeeld. Dat hij wel twintig keer opnieuw deed. De ellende begon al met zijn naam. Die begint met voor hem de lastige letter M.
Daar blijftie in hangen.
Toen hij, na zovele pogingen, in de gaten kreeg, dat zijn vrouw hem op een afstandje stond te beluisteren en haar lachen niet meer kon onderdrukken, was hij er helemaal flauw van en nu hoor je dus: "Mmmm-mmmmm-mmmm…piep!" op zijn voicemail.

Of over dat hij – toen hij nog alleen woonde – regelmatig 's avonds na zijn werk, chinees eten bestelde. En dat graag per telefoon deed. Kon hij ondertussen mooi douchen. En lekker schoon z'n prakkie halen. Maar die chinees was ook niet gek. Toen broer Mat na zo'n vijf keer bellen al hortend en stotend – zeer tijdrovend – steeds weer hetzelfde bestelde, viel de chinees de volgende keren al halverwege zijn naam in en maakte met rap tempo de bestelling af: 'babi-pangang-met-lijs-loempia-kroepoek en sambal-bij…tien minúútjes klaaaa…'
Op zich was dat handig en niks mis mee.
't Probleem kwam toen hij zijn mooie pasverworven vriendin bij hem thuis uitnodigde en voorstelde chinees te gaan halen.
"Die kun je zo bellen," zei de vriendin. "En dan de bestelling telefonisch doorgeven, hoeven we daar niet te wachten."
Nee, zei Mat, dat kan niet.
O jawel hoor! Dat kan wel.
Nee.
Tuurlijk wel! Dat doet iedereen!
Ikke niet, zei Mat beslist. Hij kreeg het zweet al los bij de gedachte van het bellen en dan die gekke chinees aan de lijn – hem in de rede vallend – zijn eenpersoonsbestelling zou opnoemen.
Ahhh, vlouwtje bij, riep de chinees bij binnenkomst.
Ja, zei Mat en bestelde een diner voor twee.
Het mooie vlouwtje is gebleven…

Of… ja ik kan wel door blijven gaan. Schrijf zo de hele computer vol.
Maar blogs moeten kort en pakkend.
Vooral niet te lang.
Daar hebben veel mensen helemaal geen zin in.
Ze haken af.
Zegt mijn dokter.
Ja, ik word enigszins gynaecologisch begeleid.
Ik sta onder medische toezicht zogezegd.
Niemand heeft zin in lange verhalen, zegt ze.

Heeft ze misschien wel gelijk in, maar das lastig.
Héél lastig. Voor mij althans, want ik ben nogal uitvoerig in 't vertellen.
Maak er graag een groot verhaal van.
Dat vindt mijn Brom ook. Dat lastige dan. Die luistert altijd maar half. En ik maar vertellen. Probeer het ook nog zo móói mogelijk te maken. Maar de vele verhalen, die ik op mijn manier kostelijk vertel, vindt hij blijkbaar verre van interessant.
Na zoveel jaren huwelijk heb ik wel geleerd onder mijn verhaal regelmatig te checken of-tie nog luistert. Vraag ik hem af en toe iets tussendoor.
Huh? zegt-ie dan. Hij schrikt ervan dat hij iets moet zeggen.
Wat vind je daar nou van? vraag ik.
Sorry, het laatste heb ik niet goed gehoord…
Nee Brom, je luistert al een hele poos niet! Je hebt weer niks van 't hele verhaal gehoord!
Sorry…
Tot hoever heb je nog geluisterd of moet ik overnieuw beginnen?
Ehh…Begin maar overnieuw dan…
Brom toch! Luister dan toch es naar mij! Moet ik weer helemaal overnieuw beginnen en ik was er bijna….Je mag blij zijn dat ik niet stótter!
Huh? …Wat? … Je stottert helemaal niet!…

Aal